ชีวิตผมก็โชคดีอยู่แล้ว

จากที่เคยบ่นๆเกี่ยวกับชีวิตตัวเองไปในเรื่องโรคไม่พอใจตัวเองกำเริบ วันนี้ก็รักษาโรคได้แล้วครับ แต่คิดว่าคงไม่หายขาดหรอก เออ แต่ความจริงโรคนี้มันก็รักษากันให้หายขาดยากซะด้วยสิ ไม่เป็นไรอย่างน้อยตอนนี้ก็ยังทุเลาไปได้เยอะแล้ว แถมยังกลับมาคิดได้ว่าชีวิตของผมเองนี่มันก็ดีจะตายอยู่แล้ว ไอ้ที่บ่นๆไปตอนนั้นหนะผมทำตัวเองทั้งนั้น ที่บอกว่าไม่ว่าง ต้องช่วยแม่ขายของจนไม่มีเวลาทำสิ่งที่อยากทำหนะ นั่นแหละครับ ผมทำตัวเอง เวลาว่างอะมี แต่ไม่รู้จักใช้ให้เกิดประโยชน์เอง(เรียกว่าแบ่งเวลาไม่เป็น)

ชีวิตตอนนี้ก็ดีอยู่แล้ว มีพ่อ มีแม่ มีน้อง ทุกคนยังอยู่กันครบ ขาดแต่หมาเท่านั้น(หมาที่เคยเลี้ยงไว้ตายไปปีที่แล้ว คิดถึงมันจังหวะ เดี๋ยวครบรอบวันตายเมื่อไหร่ต้องเขียนบล็อกถึงมันหน่อย) เห็นมั้ยเนี่ยไอ้เราก็ยังมีครอบครัว ถึงจะไม่ได้เรียกว่าครอบครัวอันแสนสุขก็เถอะ แต่ก็ไม่มีปัญหาในครอบครัว(ยกเว้นแต่ผมเนี่ยแหละ ตัวปัญหา) และสภาพการเป็นอยู่ก็ไม่ได้มีปัญหาเหมือนกัน ตอนนี้มาคิดๆดูไม่อยากเรียกว่าจนแล้วครับ ยอมเรียกว่าพอมีพอกินก็ได้

แล้วก็เพราะมีพื้นฐานครอบครัวที่ดี(มั้ง) ชีวิตในสังคมก็ไม่ได้จัดว่าย่ำแย่ ค่อนข้างดีทีเดียวครับ ถ้าจะแย่ก็แย่อยู่อย่างเดียวคือปากหมาไปหน่อย คิดว่าคงโดนเพื่อนบางคนเกลียดแน่ๆเลย

ส่วนการเรียนก็เรื่อยๆครับ ความจริงก็ยังไม่พอใจหรอก แต่จะพยายามทำให้ดีขึ้นกว่านี้ครับ(พูดอย่างนี้ประจำ ทำได้กะเค้าซะที่ใหน) คอยดูนะ เทอมหน้าจะขยันมากกว่าเทอมนี้ ไม่มีอีกแล้วครับสำหรับคำว่าอ่านหนังสือไม่ทัน

ข้าพเจ้าขอสัญญาว่าข้าพเจ้าจะไม่อ่านหนังสือไม่ทันอีกแล้ว

55+ : P

เอ่อ ส่วนเรื่องความรัก...
อย่าไปพูดถึงมันดีกว่า เดี๋ยวได้มีฮือ ไม่ใช่ฮือฮานะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆ T_T

อ่า เห็นมั้ยครับ ชีวิตผมมันก็ดี(ใช้ได้)อยู่แล้ว ไอ้ผมหนะไม่พอใจตัวเองเองตะหากหละ ต่อไปนี้จะเลิกบ่นแล้วครับ เลิกบ่นๆ : D

แล้วถ้ามีคนอ่านที่มาอ่านบล็อกนี้ก็คงมีความสุขตามไปด้วย เพราะจะได้ไม่ต้องมาฟังผมบ่นเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกต่อไป(อย่างน้อยก็จนกว่าโรคจะกำเริบครั้งหน้าละกัน) ส่วนคนที่ไม่ได้อ่านบล็อกนี้พวกนี้ก็มีความสุขตั้งแต่ต้นอยู่แล้วครับไม่ต้องมาปวดหัวกับเรื่องของผม 55+

แต่ไม่ว่ายังไง จะเป็นใคร จะอ่านหรือไม่ได้อ่านบล็อกนี้ก็ตาม ก็ขอให้ชีวิตมีความสุขมากๆนะครับ
จากผมเอง