ชีวิตและความตาย[1]

ช่วงนี้ชีวิตผมเกี่ยวข้องกับคำว่า "ตาย" เยอะพอสมควรครับ เยอะในระดับที่ต้องเอามาเขียนบล็อกเลยทีเดียว

แต่ก่อนอื่นขอขยายความหน่อย
ชีวิตในที่นี้หมายถึงชีวิตของผมและชีวิตของคนอื่นๆนะครับ ส่วนความตายหมายถึงความตายของคนอื่นที่สะท้อนให้เห็นถึงชีวิตและความตายของผมเอง

เรื่องที่ 1 รีบอร์น
รีบอร์น คืออะไร? แปลตามตัวแปลว่าเกิดใหม่ (reborn) แต่รีบอร์นที่ผมจะพูดถึงหมายถึงการ์ตูนญี่ปุ่นเรื่องนึงครับ ชื่อเรื่องเต็มๆคือ "รีบอร์น ครูพิเศษจอมป่วน" การ์ตูนเขียนให้เป็นเรื่องของมาเฟีย (ตรงไหนวะ) ช่วงแรกๆของการ์ตูนเรื่องนี้ก็ไม่มีอะไรมากนอกจากตลกไปวันๆ พอผ่านมาเจ็ดแปดเล่มก็เปลี่ยนเป็นการ์ตูนต่อสู้แฟนตาซีที่สนุกมากๆ แต่ที่จะพูดถึงไม่ใช่แนะนำการ์ตูนหรือย่อเรื่องให้อ่านกันหรอกนะครับ ผมจะมาพูดถึงเรื่องความตายของซึนะพระเอกในเรื่องนี้

พระเอกเรื่องนี้เป็นพวกใจไม่สู้ครับ ในเรื่องเค้าเรียกกันว่า "เจ้าห่วยซึนะ" ซึ่งเจ้าห่วยซึนะเองก็แอบชอบสาวอยู่นางนึงครับ ก็ตามธรรมเนียมของการ์ตูน หญิงสาวที่พระเอกชอบก็ต้องเป็นดาวเด่นของโรงเรียนที่ไม่คู่ควรกับเจ้าห่วยซักนิด พระเอกก็สำนึกตัวดีครับว่าไม่คู่ควรเลยไม่ได้เปิดเกมรุกไป จนกระทั่งรีบอร์นมาถึง รีบอร์นเป็นชื่อนักฆ่าที่มาเป็นครูสอนพิเศษให้ซึนะ (อย่าเอาอะไรมากกับการ์ตูน) รีบอร์นเห็นท่าทีของซึนะที่มีต่อนางเอกก็รู้ทันทีเลยว่าซึนะแอบชอบนางเอกอยู่ คุยกันอีท่าไหนก็ไม่รู้สุดท้ายรีบอร์นชักปืนออกมายิงขมับซึนะซะงั้น ฉากที่ซึนะโดนยิงนี่เป็นฉากที่กินใจผมมากเลยทีเดียวครับ ชอบความคิดก่อนตายของซึนะในฉากนั้นมากๆ

ตอนที่คนเรากำลังจะตายแบบทันทีทันใด คนเราจะคิดถึงอะไร ถ้าผมเป็นซึนะ ผมก็คงคิดอย่างเดียวกับซึนะนั่นแหละครับ คิดถึงเรื่องที่ค้างคาใจอยู่ เรื่องที่อยากทำแต่ไม่ได้ทำ เรื่องที่อยากทำแต่ไม่กล้าทำ

ซึนะในตอนนั้นเสียใจที่ตัวเองไม่ได้บอกรักนางเอก เสียดายที่จะต้องตายไปโดยไม่ได้บอกรัก ถ้ารู้ว่าจะต้องตายน่าจะพยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อบอกรักนางเอก บางทีนางเอกอาจจะรับรักเจ้าห่วยคนนี้ก็ได้ (ใครจะไปรู้?)

เป็นฉากที่กินใจผมจริงๆเลยครับ ฉากนี้แม้มีอยู่แค่เพียงหน้าเดียว แต่ตอนอ่านครั้งแรกผมกลับมาอ่านหน้านี้ซ้ำอีกสองสามรอบเลยทีเดียว

นั่นสิเนอะ ถ้ารู้ว่าต้องตายตอนนี้ตอนนั้นน่าจะพูดออกไป เฮ่อ แต่พูดก็พูดเหอะ ชีวิตคนเรามันก็เป็นอย่างนี้ซะอยู่เรื่อย ทำไมน้า ต้องมีแต่ตอนจะตายเท่านั้นถึงจะมารู้สึกเสียดาย คงเป็นเพราะตอนที่เราจะตายมันเป็นความรู้สึกที่ไม่มีอะไรจะเสียแล้วหละมั้งนะ :)

เฮ่อ พอมาเขียนเรื่องนี้แล้วนึกถึงตัวเองขึ้นมาไงไม่รู้ เขียนไปเขียนมาหดหู่เองซะได้ เหอๆ