ข้อคิดจากงานบาร์แคมป์บางกอกสอง

จากที่ได้พูดถึงไปแล้วในตอนที่แล้วว่าในการเข้าฟังบรรยายเรื่อง พิชัยสงครามแห่งศตวรรษที่ 21 แล้วได้ข้อคิดกลับมา ก็เลยจะมาเล่าในบล็อกหน่อย

หัวข้อเรื่อง พิชัยสงครามแห่งศตวรรษที่ 21 นี้พูดโดยคุณเจริญชัย ไชยไพบูลย์วงศ์ครับ ผมก็ไม่รู้จักเค้าหรอกนะครับ แต่หลังจากงานนี้จบแล้วได้มาอ่านบล็อกของคุณ markpeak ที่เค้าเขียนแนะนำ (เชียร์ให้ช่วยโหวตให้หน่อย) ก็พึ่งรู้ครับว่าเค้าเป็นคนเขียนหนังสือเรื่อง "จอมคนในจอมคนแผ่นดินเดือด หมื่นวิถีสู่ราชันย์" ที่คนในพันทิปห้องนิยายกำลังภายในเค้าด่ากัน (ด่ากันเรื่องอะไรไม่ขอพูดถึงนะครับ เพราะไม่เกี่ยวกับที่เค้าไปพูด)

คุณเจริญชัยเค้าก็พูดถึงเรื่องยุทธศาสตร์ กลยุทธ์ (ต่างกันอย่างไรถามอ.ภุชงค์ได้ครับ) ในการทำธุรกิจโดยพูดอ้างอิงกับหลักประวัติศาสตร์ของจีน ผมก็ฟังไปเรื่อยๆครับ ไม่ค่อยมีอะไรน่าประทับใจเท่าไหร่ (มาตอนนี้ก็ลืมหมดแล้วด้วย) แต่หลังจากที่เค้าพูดจบก็เปิดให้ซักถามกันครับ มีคำถามนึงที่ฟังแล้วโดนใจมากๆ ไม่ใช่สิที่โดนใจคือคำตอบของคุณเจริญชัยต่างหาก (อารมณ์ตอนนั้นมันพาไปด้วย) แบบว่าฟังแล้วต้องจำใส่กระโหลกไว้เลย และเป็นที่มาของบล็อกตอนนี้ด้วยครับ และคำถามนั้นก็คือ...

ผมจำไม่ได้ครับว่าคำถามจริงๆเค้าถามว่าอะไร (อ้าว) แต่ใจความประมาณว่าเราควรจะช่วยเหลือทุกคนที่เราช่วยได้หรือปล่าว คุณเจริญชัยเค้าก็บอกมาว่าไม่จำเป็นหรอก เราควรช่วยแต่คนที่เค้าจำบุญคุณของเราได้ต่างหาก

เป็นไงครับ ฟังดูเหมือนเห็นแก่ตัวและทำดีหวังผลนะครับ แต่มันตรงกับชีวิตจริงมากๆเลยแฮะ คนเราทำดีก็ไม่ได้หวังให้เค้าตอบแทนหรอกนะ แต่ว่าอย่างน้อยก็ช่วยจำไว้หน่อยได้มั้ยว่าเราเคยช่วยคุณมาหนะ

คนบางคนนะตอนที่เค้ามีปัญหายังไม่ทันเอ่ยปากขอให้ช่วยเลยเราก็เสนอตัวช่วยเค้าซะแล้ว แต่พอตอนเราขอให้ช่วยกลับเนี่ยปฎิเสธได้อย่างไร้เยื่อใยจริงๆ จำไว้นะ ต่อไปนี้ไม่ช่วยแล้วโว้ย อยากด่าให้รู้ตัวจริงๆ เออ จะว่าทำดีหวังผลก็ได้

ครับเป็นข้อคิดที่อยากให้ทุกคนจดจำไว้เลยครับจะได้ไม่ต้องมาเจ็บใจทีหลัง จำไว้เลยนะครับว่า

คนเราหนะควรช่วยแต่คนที่เค้าจำบุญคุณของเราได้เท่านั้น ไม่ต้องเสนอหน้าไปช่วยคนที่มันไม่จำบุญคุณของเราหรอก

จำไว้ให้ดีๆนะครับ ผมเตือนคุณแล้ว ;p