เรื่องตื่นเต้น (รายงานฝึกงานตอน 2)

มาเขียนต่อจากตอนที่แล้วครับ ก็หลังจากที่ได้เขียน sequence diagram ไปสิบกว่ารอบจนหัวหน้ายอมให้ผ่าน ในที่สุดพี่ที่หัวหน้าเค้าให้มาคุยผมก็เรียกมาคุยถึงโปรแกรมใหม่ที่จะให้เขียนครับ สิ่งที่พี่เค้าต้องการคือเปลี่ยนวิธีของการติดต่อฐานข้อมูลเป็นวิธีใหม่ครับ แต่ทีนี้สเปกของโปรแกรมใหม่ที่เค้าต้องการก็เพิ่มขึ้นมาด้วย ไม่ใช่แค่เปลี่ยนวิธีติดต่ออย่างเดียว แต่ต้องการให้มันทำงานได้มากขึ้น

โปรแกรมที่ผมต้องเขียน(ไม่เชิงโปรแกรมหรอกครับ เป็นแค่ฟังก์ชันเดียวให้คนอื่นมาเรียกใช้ต่อ) จะคอยจัดการเกี่ยวกับรูปแบบของข้อมูลครับ ตอนที่เค้าให้ผมดูก็มีรูปแบบอยู่แค่ 2 แบบ แต่เค้าบอกว่ากำลังจะเพิ่มอีกแบบนึงครับ เพราะฉะนั้นก็เลยต้องเขียนเพิ่ม ซึ่งพี่เค้าก็อธิบายว่าผมควรจะเขียนโค้ดให้มันเป็นระเบียบหน่อย เวลาทีหลังที่ต้องการเพิ่มรูปแบบใหม่จะได้มาเขียนโค้ดเพิ่มได้ง่าย และพี่เค้าก็บอกว่ามันไม่มีทางเขียนโปรแกรมเดียวจัดการได้ทุกรูปแบบของข้อมูลอยู่แล้วครับ พอเพิ่มรูปแบบข้อมูลใหม่ ก็ต้องเขียนโค้ดจัดการเพิ่ม อืม ก็จริงแฮะ...
...
...
ซะที่ไหนกันหละว้อย

เพราะตอนที่นั่งฟังอยู่ผมก็คิดวิธีเขียนแค่โปรแกรมเดียวแต่ใช้ได้กับทุกรูปแบบของข้อมูล (ที่ปกติๆในความคิดผม) ขึ้นมาได้ครับ แล้วก็เป็นวิธีง่ายมากๆเลยด้วย ง่ายจนผมคิดว่าพวกพี่เค้าน่าจะคิดวิธีนี้กันมาแล้วนะ นั่นสิพี่เค้าคงคิดกันมาแล้วแหละแต่สงสัยมันคงไม่เวิร์ก

แต่ตอนนั้นไม่ว่ายังไงก็อยากจะเสนอวิธีที่คิดได้ใจจะขาดครับ แต่คิดว่าผมเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับธุรกิจของธนาคารซักเท่าไหร่ บางทีวิธีผมมันอาจจะไม่เวิร์กจริงๆก็ได้ เอาไงดี ใจนึงก็อยากจะพูดออกไป แต่อีกใจก็กลัวขายหน้าไงไม่รู้แฮะ เออ ช่างมันเหอะ พูดไปถ้าใช้ไม่ได้เดี๋ยวขายหน้าปล่าวๆ ช่างมันๆ...
...
...
ซะที่ไหนกันหละว้อย ในที่สุดก็เลยเล่าวิธีที่คิดไว้ออกไปให้พี่เค้าฟังครับ

นี่คือบทสนทนาหลังจากที่เล่าจบ
พี่ - "แล้วถ้ามันเป็นข้อมูลรูปแบบนี้หละ #####/($year)"
ผม - "ก็ยังใช้ได้ครับ เพราะว่ามัน..." (ในใจก็สงสัยว่าพี่เข้าใจที่เราอธิบายให้ฟังรึปล่าวเนี่ย)
พี่ - "แน่ใจเหรอ อืม แล้วถ้าเป็นรูปแบบนี้หละ ###_###/($year)"
ผม - O_o (อันนี้โปรแกรมพี่ก็ทำไม่ได้เหมือนกันแหละครับ ตอนนั้นนึกเถียงในใจ)
พี่ - "พี่ว่าวิธีของน้องมันไม่ได้นะ"
ผม - (- -")

แต่ทันใดนั้นพี่ที่นั่งข้างๆตรงที่ผมคุยกันซึ่งก็ฟังเรื่องที่ผมคุยกันมาตลอดก็พูดแทรกขึ้นมา ก็ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกนะครับ แต่ก็พอจับใจความได้ว่า ไอ้รูปแบบนั้นเค้าไม่ใช้กันหรอก มันไม่เป็นระเบียบ มันเหมือนเอาสองอันมารวมกัน ตอนนั้นแอบดีใจนะเนี่ยมีคนช่วยเถียงแทนผมด้วย :)

ซึ่งสุดท้ายแล้วก็ได้ข้อสรุปออกมาว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีโปรแกรมเดียวแต่ใช้ได้กับรูปแบบข้อมูลทุกแบบ

ก็ไม่ยอมแพ้ครับ เพราะตอนนั้นรู้สึกว่าพี่เค้าไม่เข้าใจที่ผมอธิบายซะเท่าไหร่เลย เอาไงดีๆ เขียนโค้ดไปให้พี่เค้าดูเลยละกัน ฮ่าๆ

วันรุ่งขึ้น หลังจากที่เขียนโค้ดเสร็จ ก็เข้าไปให้พี่เค้าดูครับ
พี่ - "อืม ก็น่าจะใช้ได้นะ ลองเขียนจริงๆเลยละกัน"
ผม - o_O (เฮ้ย ทำไมวันนี้ยอมรับง่ายๆวะ เออก็ดี :D)

งงนิดๆเลยครับ อยู่ดีพี่เค้าก็มาบอกว่ามันใช้ได้ อ้าว แล้วเมื่อวานที่ผมเครียดแทบตายหละ -*-

สุดท้ายก็ตกลงว่าจะใช้วิธีของผมครับ (จะดีใจดีมั้ยเนี่ย) ซึ่งตอนนี้ก็เขียนเสร็จเรียบร้อยแล้ว และก็ใช้ได้จริง(มั้งนะ ทดสอบไปไม่เท่าไหร่เอง)

ปล. บล็อกตอนนี้เขียนได้ไม่ดีเท่าไหร่เลยแฮะ คือมันเล่าความรู้สึกตอนที่ผมกำลังตัดสินใจจะเล่าวิธีที่คิดขึ้นมาไม่ค่อยได้เลย :( (อยากบอกว่าตอนที่ตัดสินใจจะเล่าให้พี่ฟังมันตื่นเต้นมากเลยครับ)